Que intelectuais provenientes do stalinismo caíalles o Muro de Berlín na cabeza e estean "melancólicos", enténdese: confiaban na Patria Socialista, a URSS; pero que os que veñen do trotskismo estean "melancólicos", xa é máis difícil de entender. A IV Internacional fundar en 1938, porque consideraba que na URSS había que facer a revolución política, acabar coa burocracia e avanzar ao socialismo. Pero xa o mesmo Trotski, na Revolución Traída, situaba perfectamente a disxuntiva de que ou a revolución política era dirixida por un partido de "tipo bolxevique" (dicía literalmente), ou o camiño desa revolución era a restauración do capitalismo. Desgraciadamente, na URSS, nin nos demais estados obreiros houbo un partido deste tipo, e o camiño foi o da restauración. Os trotskistas XA SABIAMOS QUE ESA VARIANTE SE PODERÍA DAR, e chamarse a engano porque sucedeu desa maneira non ten ningún sentido. O balance habería que facelo a partir do porqué non existiu un partido de "tipo bolxevique", e non cuestionalo todo, encerrándose nunha "melancolía" derrotista.
Ademais, esa intelectualidade esíxelle á clase obreira que faga o que á burguesía custoulle case 400 anos, dominar o mundo. A primeira revolución burguesa triunfante deuse no século XVII en Holanda, antes ao longo de 300 anos foran derrotadas as guerras campesiñas -revoltas protoburguesas- da Baixa Idade Media, desde as alemás até os Irmandiños Galegos do século XV. 700 anos desde que a burguesía comeza a dar os seus primeiros pasos ata que domina o planeta, e á clase obreira esixímoslle en 150 anos que faga o que ao capital lle custo séculos. E con outra diferenza, cando a burguesía fai a súa revolución, xa controla o parlamento (Inglaterra), o poder financeiro (Francia), as universidades (en todos os sitios), teñen o poder económico (a revolución ianki) ou son a capa dominante da sociedade (a burguesía crioula en América latina). Por contra a clase obreira, como di Marx, só ten as súas cadeas: todo o demais, poder financeiro e económico, universidades, medios de comunicación, intelectuais, ... están en mans do capital. E esixímoslle que faga en 150 anos o que a burguesía demorou 700; por favor, máis seriedade nas análises.
Só se os marxistas somos capaces de saír desa "melancolía" intelectual autoimposta e recuperamos a perspectiva da clase obreira como suxeito revolucionario, poderemos construír un futuro socialista; desa clase que hoxe constitúe o 70% da poboación activa urbana e o 50% da rural e que vende a súa forza de traballo por un salario, cuxo carácter revolucionario procede da súa situación na sociedade, condensando todos os males desta.
E iso non é "melancolía", é recuperar o leninismo: "pesimista no presente, optimista no futuro!".
En Galiza no mes de novembro de 2014