Esta contradiccion esta poñendo en serias dificultades o conxunto do capital europeo, pois esta diante da disiuntiva de ou dar un paso na unidade europea, ou retroceder aos anos 40 ou 50. Como alianza de imperialista que é a UE, cada um quere arrimar a sardiña a sua ascua; que se Eurobonos a troques de soberania, que se resgates de estados, intervencions desde o BCE e Bruxelas. Marean a perdiz do problema central, porque queren impedir umha verdadeira unidade europea; todos queren controla-la para o seu beneficio, e aqui saltan as chispas e as contradiccions entre as burguesias nacionais.

A Unión dos 27 é hoxe a maior potencia comercial do mundo, por encima da EE UU; o euro mesmo, a pesar da súa debilidade, en 10 anos de existencia fíxose co 27% do mercado mundial, ameazando a hexemonía absoluta que até ese momento gozaba o dólar, que viu retroceder a súa capacidade de manobra como moeda de intercambio.

Así por exemplo, cando Bush II declarou o "eixo do mal", este casualmente coincidiu con países que decidiran deixar de utilizar o dólar como moeda para os pagos internacionais e pasar parte das suas reservas en dólares a moedas alternativas, especialmente euros.

O imperialismo norteamericano é consciente, e así o reafirman absolutamente todos os analistas burgueses, de que a súa fortaleza provén non do seu PIB nin da súa capacidade produtiva, senón da súa hexemonía sobre o mercado mundial a través do dólar, e a súa superioridade militar esmagadora. O armamento dos marines son a garantía de que ninguén se atreve a cuestionar ao dólar, e polo tanto, o dominio yanki

Ademais, a diferenza do dólar, o euro non esta apoiado por un estado unitario, centralizado en torno ao goberno federal. Senón non se entendería porque cando un estado como California -a sexta potencia económica do mundo- entra en quebra técnica, os especuladores (os "mercados") non se lanzaron como voitres contra o dólar, coma se fixeron cando Grecia case suspendeu pagos.

California foi salvada por unha política económica e fiscal "nacional", que acudiu ao seu rescate, e como os bonos do Tesouro norteamericano véndense en dólares, a quebra de California (como doutros Estados de USA) foi superada a base de exportar a crise ao resto do mundo. De feito, o rescate federal deses estados, unido á utilización da "maquina" de facer dólares da Reserva Federal para gañar en competitividade por parte da economía yanki pon ao mundo ao bordo do colapso, pois é o estado máis endebedado do mundo; como un dos acredores importantes do Tesouro norteamericano esixa o pago dos seus bonos, a economía mundial vaise polo desaugadoiro.

Pola contra, a Union Europea non dispón dunha soa medida que unifique a resposta burguesa, os chamados "eurobonos", senón que hai 27 bonos, tantos como membros; e nun período de caida da taxa de ganancia, onde o investimento produtivo brilla pola súa ausencia, a especulación con estes bonos converteuse na fonte principal do xogo financeiro.

Se a iso unímoslle un Banco Central Europeo limitado polo seu Estatuto, fillo do Tratado de Maastricht, que lle gravou a lume que o seu gran obxectivo é evitar a inflación; e o demais secundario. Un BCE cuxo papel, ademais de controlar a inflación, é dicir, evitar políticas de crecemento á conta do que sexa, non é outro que o prestar diñeiro aos bancos privados, para que estes sómense a ese xogo especulativo comprando bonos e débeda soberana dos estados membros, esta claro que a Unión Europea, Alemaña e o BCE están a actuar como o "bombeiro tolo", botando gasolina ao lume.

27 bonos do tesouro e débeda soberana flotando no espazo da especulación é un agasallo para todo financeiro e empresario que se queira facer rico sen despeitearse. Que para iso hai que destruír conquistas sociais e afundir estados, non importa: como dixo o poeta, "ande eu quente, e ría a xente".

Son a solución os "eurobonos"?

Desde un sector dos chamados progresistas, e tras a vitoria de Hollande en Francia, comezouse unha campaña de acoso á política defendida por Merkel de "austeridade" e "axuste" duro. Para iso enarboran dúas bandeiras, unha as políticas activas de crecemento, dous, o euro bonos.

As políticas activas de crecemento, desde o New Deal de Rooswelt até o Plan E de Zapatero xa as coñecemos, diñeiro para que as administracións contraten a traballadores/as para obras publicas, que no seu maior caso non son máis que un parche ante a gravidade da crise. No 29 contratáronse na EE UU a 10 millóns de traballadores para facer gabias, e logo enchelas; ZP fixo un Plan E igual, só que en pequeno. Puxéronse a uns centos de miles de traballadores/as a arranxar beirarrúas e pouco máis.

En ambos os casos, se soslayó o problema central da crise, a caída da taxa de ganancia, ou o que é o mesmo, a inexistencia dun/vos sectores produtivos que xeren a suficiente plusvalía como para ser máis atractivos aos investidores (os "mercados") que a mera especulación con débeda soberana, con obras de arte ou co que sexa.

A crise exploto porque os sectores produtivos que tiraron do investimento, a construción e o petróleo/automóbil, terminaron convertidos nunha pirámide investida. Sobre os beneficios que xeraban, fóronse construíndo unha sucesión de débedas e de produtos financeiros, especulativos, a cada cal máis "toxico". A pirámide caeu cando a base produtiva deixou de xerar os beneficios suficientes como para alimentar a todos os "tóxicos" que se crearon ao seu ao redor.

Obviamente as políticas "activas" de crecemento que non encaren este problema son un "saúdo á bandeira". E o capitalismo actual, onde os sectores ligados aos vellos aparellos produtivos (construción/banca e automóbil/petróleo) son os determinantes a nivel mundial, é incapaz de dar un cambio, a non ser que devasten o mundo outra vez: apliquen a cínica máxima de Schumpeter da "destrución creativa". Ou dito en termos marxistas, unha destrución masiva de forzas produtivas, comezando polas dous fundamentais, o ser humano e a terra.

O primeiro é valido para todo o mundo. Nestas condicións, non hai políticas activas de crecemento que valla, se non se atenta contra a propiedade privada dos medios de produción.

Pero nesta contradición aparecen os problemas concretos de Europa. Se o anterior é valido para o conxunto da economía mundial, que dicir da UE. Pois para os sectores progresistas xa hai unha saída, os "eurobonos".

Da mesma maneira que ZP quixo pór freo á sangría do desemprego co Plan E e a Política Económica Sustentable, cando o aparello produtivo estaba a irse ao garete, e todo resulto nun lume de artificio; agora nosos "progresistas" cren que ese "xigante con pés de barro" que é a UE pódese salvar cun parche: os eurobonos.

É certo que fronte á situación caótica actual de 27 bonos estatais competindo entre si polos favores dos mercados, 27 bonos que responden a economías entrampadas, salvo a alemá (que casualidade que sexan eles os que se neguen rotundamente), e que teñen que pagar uns intereses que nin o Mercador de Venecia, establecer un só bono, apoiado por unha economía única, sería pór un pouco de racionalidade en todo isto.

O drama da proposta é que non vai acompañada dunha decisión política, porque unha economía única presupón un goberno central, un Banco Europeo, unha tendencia á unificación fiscal, orzamentaria, etc. É dicir, avanzar cara aos Estados Unidos de Europa.

Falar dos "eurobonos" e non mencionar este camiño, é simplemente facer demagoxia.

Pode o capitalismo dar este paso

É xa case unha perogrullada falar da "unidade europea". Desde 1789, cando a moi burguesa Inglaterra aliouse con regimenes feudais como os principes alemáns, o zarismo ruso ou o Imperio Austrohungaro contra a burguesa Francia revolucionaria, é un feito que a unidade europea é un obxectivo burgués incumprido.

Tentárono ao besta Napoleón, os prusianos na guerra Franco Prusiana de 1871, a I guerra mundial (que en realidade comezou como unha guerra civil europea) e Hitler e a súa ?espazo vital?, que provocaron a II guerra. En todos os casos, tentouse a unificación europea pola vía militar, e en todos os casos foi un fracaso; só agudizáronse as tensións nacionais.

Aínda así a unidade europea contra revolucionaria é un feito. A xa mencionada Santa Alianza para defende-lo absolutismo fronte ás revolucións burguesas; en 1871 o exercito prusiano vitorioso sobre o francés, axudou aos versalleses (a reaccion burguesa) contra a primeira revolucion obreira da historia, a Comuna de Paris. No Estado Español, a intervención dos "100 000 fillos de San Luís" franceses, axudaron a acabar co chamado "trienio liberal" na época de Fernando VII.

No século XX a revolucion rusa foi atacada por 21 países, 19 europeos, e dous non europeos (EE UU e Japon), e só a determinación da clase obreira e o pobo ruso o freo. No Estado Español non foi suficiente para evitar a vitoria de Franco e os seus aliados europeos, Italia e Alemaña. En Grecia, en 1945, tras a liberación do nazismo, foron os británicos os que interviñeron para evitar a vitoria da guerrilla comunista.

Esta unidade reaccionaria demostra que a unidade europea é factible, é unha posibilidade que a mesma burguesía realiza unha vez e outra. Agora por exemplo, coa aplicación das políticas de axuste que ninguén cuestiona, nin tan sequera EU en Andalucía; o máis que critícase é o calado e as formas.

Ao situar o debate sobre os "euro bonos" e sobre as "políticas activas de crecemento" e non criticar as bases capitalistas da Unión Europa, a necesidade de ir a unha unidade europea crecente, é dicir, ao non pór sobre a mesa o problema político central, o Estado Unidos de Europa, a fracción "progresista" do capital demostra que non ten a menor intención en avanzar cara a unha resolución da crise que favoreza á clase traballadora e os pobos. Limítanse a lavarlle a cara ao engrendo que é a Unión Europea.

Pero si é preciso avanzar na solución da crise

A unidade contrarrevolucionaria burguesa renovouse de novo: todos están de acordo en que a crise a paguen os traballadores/as e os pobos coas súas conquistas laborais e sociais, con reformas laborais, con pagos da débeda aos bancos e privatizacións, etc. etc

Para enfrontar esta unidade, a clase traballadora europea ten que avanzar en confluencia política e organizativa. O ECOFIN é "a sección da Internacional burguesa en Europa", onde se deciden e acordan as medidas que se van a adoptar. A clase traballadora e os pobos precisan do seu "ecofin", que centralice as loitas e os obxectivos.

A discusión dos "eurobonos" ten a virtualidade de pór no centro a discusión de que Europa pódenos sacar da crise, se a actual Unión capitalista Europea, ou unha Federación libre de Estados Europeos.

A realidade demostra que os Hollandes non teñen a menor intención de cuestionar esa UcE. É a clase traballadora e os pobos europeos quen coa súa mobilización e organización deben ter a palabra, destruíndo a actual UcE, condicion sine qua non para a transformación socialista da sociedade.

Agora que o debate sobre o futuro do euro e a mesma Unión Europea golpeados pola crise, están na sociedade, a clase traballadora e os pobos europeos non poden admitir que o seu futuro se decida en Bruxelas e co capital financeiro, senón que teñen que tomar eles os destinos de que Europa queren, ou a do capital, ou a dos traballadores e os pobos.

Galiza 08 de xuño de 2012