Un día en que afirmamos que a realidade da muller traballadora nos deseña un mapa no cal a invisibilización, a pobreza, a discriminación e a violencia son aspectos definitorios. Un día en que recordamos que a loita da muller traballadora nin é nin pode ser unha loita secundaria.
As mulleres de clase obreira enfréntanse diariamente a unha dupla discriminación: por seren obreiras e por seren mulleres. O foso salarial alcanza niveis vergoñentos e concretízase en cousas como a menor retribución das mulleres por traballos equivalentes (como ocorre, por exemplo, na diferenza entre limpador/a e peón); infravaloración de categorías tradicionalmente femininas (camareiras de piso, pasadoras de ferro, coidadoras, etc) ou diferenzas salariais entre sectores feminizados e masculinizados.
Esta discriminación tamén se materializa en aspectos relacionados co acceso ao emprego, á promoción ou á formación: estabelecemento de criterios de selección falsamente obxectivos (por exemplo, esixir un título de automoción para traballar nunha cadea de montaxe); criterios baseados na disponibilidade horaria ou, o que é peor e máis habitual, ausencia de criterios de selección, que permite á empresa contratar de forma sexista sen máis explicación; eliminación de determinados beneficios para categorías con sobrerrepresentación feminina (como pluses, cobertura de vacantes ou transformación de contratos temporais en indefinidos); estabelecemento de cursos de formación fóra da xornada laboral, etc.
